De Instagram-foto

Wie haar Instagram-pagina volgde kon niet vermoeden hoe het in werkelijkheid regelmatig in haar woning aan toe ging. Want achter al die insta perfecte plaatjes ging een groot geheim schuil. Het geheim van een huishouden van Jan Steen.

Het was niet een bewuste keuze, zeer zeker niet. Het was niet omdat ze te lui was, of nou ja, niet altijd. Het was niet dat ze er niet enorm van genoot als haar huis daadwerkelijk leek op de plaatjes die ze met de buitenwereld deelde, maar ze kreeg het gewoon niet voor elkaar.

Zo had ze in het weekend een dag besteed aan het opruimen en schoonmaken van haar huis. De stapel met binnengekomen post, die al dagen midden op de vloer in de woonkamer lag, werd bekeken en op de juiste plek opgeruimd. De binnengewaaide pluizen werden samen met het samengeschoolde stof door de stofzuiger opgeslokt. De ramen werden ontdaan van hun mistige laag en de meubels kregen een opfrisbeurt met een stofdoekje. Voldaan had ze vastgesteld dat ze deze staat eigenlijk direct op de foto moest zetten maar ja, echt zin had ze niet.

En dus was de boel weer versloft voordat haar foto voorraad was bijgevuld. Mopper, zeker omdat ze nog wat heel coole nieuwe dingen te showen had. En dus zat er niets anders op. Vandaag zou ze zich weer op het huishouden storten om nu echt, echt, echt ook foto’s te maken.

De nieuwe dans met opgehoopte spullen, stof en pluizen kon beginnen. Ze verwijderde troep en alle niet-instagramwaardige spullen (zoals die lelijke zwarte airfryer die normaal altijd op het aanrecht staat maar op de foto’s nooit te zien is), ze liet de stofzuiger zoemen en ging snel met een doekje langs de meubels om de waas van stof te vangen.

Net toen ze dacht bijna foto klaar te zijn liep puber 1 binnen na een ochtend school, een spoor van spullen achter zich latend. Met een blik die de doorsnee mens direct dood neer zou laten vallen, maar waar pubers geen last van hebben, wees ze op de koptelefoon, schooltas en fietssleutel die zich binnen een minuut door de kamer hadden verspreid. “Wil je dat even opruimen”, wist ze nog net schril uit te brengen. “Jaha, dat doe ik zo wel.” Adem in, adem uit, de blik werd nog wat opgeschroefd tot ze na een tergende 10 minuten eindelijk haar opgeruimde woonkamer terug had.

Ze had haar telefoon nog niet op het statief gezet toen hun kat op haar dooie gemakje binnen kwam slenteren op zoek naar het beste plekje. Normaal een zeer gewaardeerde huisgenoot die altijd welkom was ondanks haar vermogen om binnen een uur of twee een nieuw vloerkleed aan haar achter te laten, maar NU EVEN NIET. De blik die ze de puber had toegeworpen, maakte op de verharende dame totaal geen indruk dus besloot ze haar met dwingende hand naar buiten te exporteren.

Goed, statief in de aanslag, fotocamera aan. En acti….. puber 2 komt half slaperig van boven, duidelijk net uit zijn bed gerold en nog helemaal niet in staat om ook maar iets van gesprek te voeren. Helaas kon zij inmiddels uit ervaring vertellen dat dit, zijn vermogen om het huis binnen no time om te toveren tot een zwijnenstal, totaal niet in de weg zat. Uit het gemompel van zijn duidelijk niet wakkere zelf kan zij nog net “ontbijt” verstaan. Iets waar ze zich niet direct zorgen over maakt, de meeste dagen betekent dat een stuk ontbijtkoek met wat water. Echter, de geluiden uit de keuken doen juist vandaag een heel ander plan vermoeden. Ietwat paniekerig brengt ze uit: “Ik heb net de keuken schoongemaakt”. Het slaperige hoofd kijkt haar loom en niet onder de indruk aan maar is, na een tijdje aandringen, bereid om zijn ontbijtplannen om te gooien en de keuken in zijn schone glorie te laten.

Met een liefdevolle maar dringende beweging werkt ze hem weer naar boven om eindelijk aan haar foto’s te kunnen beginnen. Ze klikt erop los alsof het een lieve lust is. Kruipt in de meest rare hoekjes, verschuift wat kussens, en weer, en weer. Zeult met planten. Wisselt bloemen en vazen net zolang tot geen plek in haar woonkamer aan haar camera is ontkomen. Terwijl ze tevreden door haar camerarol scrolt beseft ze dat ze het gewoon voor elkaar heeft. Precies op tijd, want Jan Steen stond alweer op de stoep met zijn koffers.