De jacht

Daar stond hij: groot, fier, een en al spierballen en een tikje verwaand, maar zelfs dat stond hem goed. Hij was precies waar zij al die tijd naar op zoek waren geweest. Waar ze over hadden gedroomd (toegegeven, zij vaker dan hij) en waar menig gesprek op uitliep. 

Met een air van hooghartigheid had hij direct bij binnenkomst het middelpunt van de kamer opgeëist. Een plek die hem zonder meer toekwam en waar hij nou eenmaal het beste tot zijn recht kwam: hun nieuwe kobaltblauwe droom van een hoekbank.

Met liefde in haar ogen en een glimlach van oor tot oor richtte ze haar nieuwe zithoek in. Dat haar blauwe fauteuil er niet meer bij zou passen, daar had ze zich al voor zijn komst bij neergelegd. Een kleine opoffering voor een grote droom. Dat haar vloerkleed vijf maten te groot leek voor de ruimte waar ze hem wilde leggen, kwam als een verrassing. Maar niets kon vandaag haar humeur verstoren! Ze ging gewoon op zoek naar een nieuw, beter passend exemplaar.

Veel eisen had ze niet, vond ze zelf. Een speelse of organische vorm, qua maat passend bij de bank (oftewel: niet al te groot), vrolijk gekleurd en het liefst vriendelijk voor de portemonnee. Hoe moeilijk kon het zijn zou je denken.

Moeilijk dus. Online vond ze óf tienduizend beige varianten – leuk bij anderen, maar voor haar een nachtmerrie – óf ze waren te saai, óf te duur, óf gewoon… blegh. Potverdorie! Geen haar op haar hoofd die dacht aan het bijstellen van haar wensenlijstje dus besloot ze dit ouderwets aan te pakken: ze gingen gewoon op bezoek bij wat woonwinkels.

En zo zaten zij op zaterdag bijtijds in de auto op weg naar winkel één, waar ze een uur later zonder vloerkleed maar met een tas vol afwasborstels, plastic zakjes, kaneelbroodjes en ander grut vertrokken. Winkel twee bracht ook geen vloerkleed, wel een kussen en een nepplant. In winkel drie dachten ze succes te hebben met een heerlijk anders dan anders kleed. Ze waren al bijna in feeststemming tot de medewerker uiteindelijk online toch een prijs vond en aangaf dat hij rond de € 2000,- zou kosten. Zonder kleed, maar met een extra kussentje, verlieten ze de winkel. Winkel vier, vijf, zes en zeven? Een complete deceptie. Niets dat hun aandacht ook maar een seconde vasthield. Winkel acht dan? Geen kleed, wél - jawel – nog een kussen. Oeps.

Uitgeblust stonden ze op straat met nog slechts één winkel op hun lijstje toen hij plots opperde daar nog één winkel aan toe te voegen. Haar wantrouwen in een goede afloop miste elke hint van subtiliteit maar de mogelijkheid tot het zeggen van “ik zei het toch” won het direct. En daar gingen ze het zoveelste doolhof in. Van beige hokje naar beige hokje toen er, achter in de winkel, plots kleur opdook. Met een stuk meer plezier liepen ze naar de verste hoek van de winkel tot ze haar daar op de vloer ontdekte. Een zalmroze variant met een grappige vorm en werkbare maat. Er was nog slechts één struikelpunt, er was nergens een prijs te bekennen. Alweer. 

Met weinig vertrouwen in een goede afloop besloten ze eerst zelf online op zoek te gaan. De “oeps, deze pagina bestaat niet meer” pagina liet dit vertrouwen nog verder krimpen. Echter, tot verbazing van iedereen kon de erbij gehaalde medewerker één de prijs in hun online systeem nog wel vinden: € 500,-. Een langslopende medewerker twee liet de prijs al vrij snel zakken naar € 375,-. Terwijl zij stilletjes het schouwspel aanschouwden besloten beide medewerkers contact te zoeken met collega nummer drie, de prijs zakte naar € 150,-.

Per direct kwamen ze in actie. Met een opgerold vloerkleed op hun schouders trokken ze een ware sprint naar de uitgang voordat een eventuele medewerker vier de prijs weer omhoog zou brengen.

Nog geen uur later lag hij daar: zalmroze, eigenwijs en precies goed. De bank stond, het kleed lag. En zij? Zij zakte diep weg in haar nieuwe hoekje, met een kaneelbroodje in de hand, klaar voor haar volgende missie: een fauteuil die wél bij haar blauwe knapperd past……