De misser


Er waren veel, heel veel dingen waar ze met tijd en wijlen behoorlijk onzeker over kon zijn. Haar derrière die op een geheel eigen ritme beweegt in de sportschool bijvoorbeeld. Of haar ietwat scherpe humor die niet altijd door iedereen even goed ontvangen wordt. Maar over één ding twijfelde ze nooit: kleuren combineren. Dat had ze in de vingers. Dacht ze. Tot nu.

Het begon allemaal met een nieuwe, vrolijke update in haar interieur. De zwarte, zware – weliswaar nuttige, maar niet bepaald charmante – inloopmat bij de voordeur mocht eindelijk met pensioen. Daarvoor in de plaats: een kleurrijk exemplaar. Eén die meteen liet zien, hier woont iemand met plezier (en wellicht een lichte interieur verslaving).

Zoals dat gaat bij dit soort dingen was de keuze reuze. Blauw, paars, geel, groen, roze en alles daartussenin – de regenboog verbleekte erbij. Om een doordachte keuze te maken (en oké, ook om haar echtgenoot te overtuigen) maakte ze het ene moodboard na het andere. Dat het moest passen bij het al ruim vertegenwoordigde blauw in de gang, stond als een paal boven water. Alleen gaf dat nauwelijks richting, want welke kleur past er nou níet bij blauw?

Dagen later presenteerde ze trots haar – inmiddels bijna boekwerk – met opties aan de huisgenoten. Een deel van haar favorieten werd subiet afgekeurd met de woorden: “Ons hele huis is inmiddels blauw of paars.” Maar gelukkig bleven er ook combinaties over die door de ballotagecommissie kwamen. Sterker nog: ze waren het eens. Over een mat met verrassende kleurencombinaties, die zowel zij als haar kritische achterban goedkeurden.

So far, so good.

Bij de binnenkomst van het kleurige voetenveeg kunstwerk kon het volgende onderdeel van haar gang-masterplan beginnen: het schilderen van het kozijn en de buitendeur. Al bijna acht jaar keek ze met groeiende tegenzin naar een beige treurigheid. Dat het nog steeds de kleur van de vorige bewoners was, was tot daaraantoe. Maar die vlekken. Die vieze bruine/zwarte vegen. Elke keer als haar oog erop viel (en dat was vaak) groeide haar irritatie.

De eerste stop was de bouwmarkt waar zij een scala aan staaltjes mee vandaan nam. Stuk voor stuk plakte ze deze op haar deur en kozijnen om een goede afweging te maken (tot zover tekstboek interieur opleiding nietwaar?). Haar idee was: een warme blauwe tint voor de deur en een gelige tint voor het kozijn. Met twee favorieten stevig in haar hoofd verankerd liet ze – teamspeler als ze tegenwoordig was - ook haar huisgenoten hun mening geven. Die mening week, uiteraard, iets af van die van haar. Maar ach, het was geen groot verschil. Dat kon ze heus laten werken. Dacht ze.

En dus ging ze aan de slag. Ze poetste het houtwerk (waarmee de vlekken waar ze zich al die tijd zo aan geërgerd had, verdwenen als sneeuw voor de zon, oeps), schuurde, poetste nog een keer en toen kon eindelijk de eerste streek erop. Eerst het kozijn. Geel. Niet direct haar favoriet toen het erop zat. Maar kleuren drogen anders op, toch? Dus ging ze dapper door. Tot het droog was.

Dit was geen opgewekt doch ingetogen geel. Dit was het geel van een rokershol waar veertig jaar lang shag zonder filter was gerookt. Met het laatste beetje optimisme dat ze uit haar opgekrulde tenen omhoog wist te trekken, begon ze aan de deur. Blauwe verf. Misschien kon dat het geheel nog redden en haar geheel uitgedachte plaatje weer kloppend krijgen.

En inderdaad, er begon van alles te kloppen toen ze het resultaat bekeek. Een kloppende hoofdpijn, bijvoorbeeld. De mat was zijn vrolijke, kleurrijke zelf. De deur was de missende verbinding tussen mat en muur. Maar het kozijn leek zich net zo te schamen voor zichzelf als zij aan schaamde voelde met deze totale mislukking.

Ze zuchtte. Dit was níet de sfeer die ze voor ogen had. Zeker niet als eerste indruk van haar zorgvuldig gestileerde huis. Dus deed ze wat ze eigenlijk al die tijd al had moeten doen. Ze haalde haar allereerste favoriete staaltje weer tevoorschijn. Dat zachte geel met een vleugje roze, als een ochtendzon die zich voorzichtig laat zien. En ze schilderde. Zonder overleg, zonder moodboard, zonder keuring van man of kinderen. Gewoon op gevoel.

Nog voor de tweede laag erop zat, wist ze het zeker: dit was ‘m. Warm. Vriendelijk. Vrolijk. Alsof haar voordeur ineens een blozende begroeting was geworden. En het mooiste? Het kleurde zó goed bij de mat dat het bijna leek alsof ze dit hele avontuur bewust zo gepland had. Bijna dan.