Ze hoefde haar insta maar te openen en de ene prachtige vakantiewoning na het andere jaloersmakende onderkomen passeerde haar ogen. De vakantietijd op insta was begonnen en ze kon werkelijk waar enorm genieten van het meekijken met andermans vakantie.
En toen had ze zelf het voorrecht om ook nog 2,5 week weg te gaan. Dit jaar geen kampeervakantie, maar een route van onderkomen naar onderkomen. De accommodaties waren vooraf en onder strenge voorwaarden uitgezocht. Had ze gekeken naar de insta-readiness van een woning? Naar stilistische hoogstandjes? Naar de pareltjes van de vakantiewoningenmarkt? Absoluut. Om vervolgens snel het filter op prijs in te stellen en te zoeken naar iets wat aan hun minimumeisen voldeed (internet en twee slaapkamers) maar vooral niet al te duur was, want eh… als rasechte Nederlander mag het allemaal niet te veel kosten.
En zo begon hun eerste vakantieweek in een houten hutje in de achtertuin van een Frans gezin. Het was niet groot, maar had alles wat ze nodig hadden: internet, twee slaapkamers (al was er één enkel bereikbaar via een wenteltrap die maar net genoeg ruimte gaf aan haar ietwat omvangrijke derrière) en vooral een geweldig uitzicht over de landerijen. Met een zelfgemaakte maaltijd op hun houten terras konden ze maar één ding concluderen: het was écht vakantie!
Een week later trokken ze door. Het waren zeven heerlijke dagen geweest, maar er was weinig wat ze thuis ook zouden willen overnemen. Of misschien toch die douche, zo smal dat je er alleen schuin ingeparkeerd onder kon staan. Als dát geen instant vakantiegevoel geeft…
Het volgende onderkomen was een appartement in een populair Oostenrijks skigebied. Twee ruime slaapkamers en een woonkeukentje, zo slim ingedeeld dat het nauwelijks opviel dat beide slaapkamers geen raam hadden. Met uitzicht op de bergen vanaf de keukentafel was het precies de vakantie die ze voor ogen hadden. En eerlijk: met de warme temperaturen en menig wandeling door het prachtige landschap misten ze die ramen geen minuut.
Een week later stapten ze weer in de auto, onderweg naar het laatste adres. Tot nu toe hadden de huizen weinig inspiratie voor thuis geboden – behalve dan de omgeving, maar die laat zich lastig verhuizen.
En toen kwamen ze in Stuttgart. Het derde onderkomen: midden in de stad, op de foto’s met recht instawaardig. Een huisje waar ze hoge verwachtingen van had. En met dat ‘hoog’ had ze niet verkeerd gezeten, want om er te komen moesten ze 96 traptreden omhoog. Bij tree 72 vroeg ze zich af of ze niet beter een sherpa had kunnen inhuren. Zweterig en buiten adem nam ze het huisje in zich op. Shit. Zij als geen ander had zich moeten realiseren dat instafoto’s meestal niet meer zijn dan een zorgvuldig gekozen momentopname. Zo ook hier. Gelukkig was het uitzicht over de stad wél alles wat beloofd was (kon ook bijna niet anders, zo hoog zaten ze).
Maar een stad beleef je niet vanuit een appartement. Dus hup, die 96 traptreden weer af. En daar, tussen de schnitzels, winkels en prachtige gebouwen, liepen ze onverwacht een galerie binnen. Voor haar hing daar een schilderij waarvan de kleuren haar bijna harder raakten dan de trappen haar kuiten hadden gedaan. Ze stond daar, compleet overdonderd. En dat terwijl ze normaal in een galerie vooral denkt: zou hier ook een wc zijn?
Die onverwachte kleurencombinatie bleef maar hangen. Het was eigenlijk de enige echte inspiratie die ze mee naar huis nam.
En thuis? Daar blijven die kleuren door haar hoofd spoken. Misschien pakt ze met haar inmiddels goed getrainde lijf binnenkort de kwast wel vast… al dan niet met een ladder. Maar zelfs voor de perfecte nabootsing van dit schilderij klimt ze geen 96 treden meer op.
Reactie plaatsen
Reacties