De muur make-over

Zodra de blaadjes beginnen te verkleuren, de donkerte steeds eerder valt en de warmte langzaam uit hun huis verdwijnt, gebeurt er iets met haar. Eerst is er een vage onrust. Dan die kriebel die haar op de meest vreemde momenten overvalt en uit haar slaap houdt. En voordat ze het weet is het weer zover: een aanval van het hardnekkige virus waar ze chronisch aan lijdt: het veranderitus-virus.

Zo ook deze herfst.

Ooit werd ze bejubeld om haar latjeswand, met engelengeduld stuk voor stuk op de muur geplakt. Maar de laatste tijd irriteerde dat ding haar meer dan goed voor haar was. Niet omdat het nou zo lelijk was. Maar bijzonder? Nee. En laat het virus nou extreem gevoelig zijn voor een gebrek aan bijzonderheid.

Ze kon nog aanvoeren dat de muur er al vijf jaar zat (vijf jaar! Laat dat even op u inwerken). Maar zelfs zij wist dat dat niet écht baanbrekend lang is. Toch moest het anders. Helemaal anders. En wel: nú.

Dus ging ze op zoek. Het moest kleurrijk worden, zoveel was zeker. Warm van toon, vernieuwend natuurlijk. Maar bovenal: iets wat niemand anders had. Ze spendeerde uren op Pinterest, scrolde zich een peesontsteking op Instagram en toen, eindelijk, klikten haar hersenen het perfecte plan in elkaar.

Zaterdag. Ladder. Latjes. Aftrekken die handel. Geen genade voor nostalgie. Dat ging verrassend soepel. Nog een rukje, en daar ging het behang dat ze ooit strategisch onder de latjes had geplakt om de muur te beschermen. Helaas: huppa, daar ging ook de stuc. Blijkbaar had die zich al jaren uit beleefdheid vastgehouden, maar nu was-ie er wel klaar mee. Shit.

In haar strak getimede planning was geen rekening gehouden met loslatende stuc. Haar optimistische schema ging als volgt:

Dag 1: alles eraf, nieuw behang erop, eerste verflaag.
Dag 2: tweede laag, foto's.

Appeltje eitje.

Heel even overwoog ze te doen alsof ze het niet had gezien en gewoon nieuw behang eroverheen te plakken. Héél even. Maar toen haalde de realiteit haar in. Eerst glad maken, dan pas verder. Mopper. Daar ging haar planning.

Met een mismoedigheid die niet onderdeed voor de grijze mist buiten begon ze aan de reparatie. Rol, strijk, rol, strijk, rol, strijk, het leek een eeuwigheid tot de muur zijn cellulitis verloor en weer glad werd als een vers babykontje. En ik kan u vertellen: het duurde nóg langer voor die muur droog was. Maar ze had geleerd van de vorige keer, toen ze dacht dat het ook wel zonder voorstrijk kon… en het behang voor haar ogen weer losliet. Dat dus nooit meer.

Aan het einde van klusdag 1 gooide ze haar planning aan de wilgen. Het werd een meerdaags project (please geen weken).

Gelukkig bleek het behangen zelf de dag erna een fluitje van een cent. Precies twee banen, geen obstakels, geen lastige patronen. Ging als een tierelier. Net als het schilderen van de deur. Goed, die had drie lagen nodig, maar daar was ze op voorbereid.

Precies zeven dagen na het stucdebacle brak eindelijk de dag aan voor haar geheime idee. Al was hij nog niet helemaal zeker van de uitkomst, toch was haar liefde mee geweest om een shitload aan tochtstrips in te slaan. En vandaag zou ze deze op de muur plakken om haar meesterwerk tot leven te brengen.

Er werd afgetekend, geplakt, gekit alsof ze er haar werk van maakte. En het resultaat? Magisch. Echt magisch.
Al hoorde ze nu al een klein stemmetje fluisteren: “Wacht maar tot de lente…”