Het zinnetje

Één zinnetje. Het was maar één zinnetje. Hij was niet gemeen of opschepperig bedoeld. Hij was niet eens aan haar persoonlijk gericht en toch sloeg hij in als een bom. Een echte bom; een ‘iedereen schrikt hiervan’ bom. Niet de rotjes waar haar hart zich gewoonlijk al bij gedraagt alsof het al 24 uur een marathon aan het rennen is.

Beschaamd kijkt ze haar woonkamer door. In de hoek hoort ze haar nieuwe huisdieren “stoffel en duster” (twee uit de kluiten gewassen stofwolken) elkaar het hof maken. Ze fluisteren elkaar lieve dingen toe zoals: “Mocht je me zoeken, ik ben in de wolken”. Op de tafel liggen bergen spullen als een gewaagd kunstwerk gestapeld die nog uitgezocht moeten worden. Een verdwaalde vieze sok komt onder de bank uitgepiept. Door het huis verspreid liggen meer kruimels dan in een gemiddelde pubertas op de bodem samengeklonterd zijn. Kortom: het huishouden loopt op het zijn zachts gezegd “wat achter”.

Tuurlijk zijn er, zoals altijd, een tal van redenen aan te dragen. Zo probeert zij sinds kort weer een relatie op te bouwen met haar hardloopschoenen. Enkele jaren geleden hadden zij een langdurige affaire die zelfs als hartstochtelijk omschreven kan worden. Uren per week brachten zij samen door en ontdekten, hand in voet, alle spannende plekken van Almere en omgeving. Maar, zoals dit vaker gaat met grote liefdes, kwamen er op een gegeven moment spanningen. 

En niet die van het goede soort. De een wilde meer tijd dan de ander kon geven en de liefde vervaagde. Tot zij elkaar enkele weken geleden, geheel toevallig, weer ontmoetten en er opnieuw een klein vonkje oversprong. Heel voorzichtig proberen ze hun relatie weer nieuw leven in te blazen en tezamen weer als de schrik van Almere bekend te komen te staan. Want een ieder die nu een hinde dartelend door het bos voor zich ziet is lief, maar verder van de waarheid dan je maar kan zitten. In werkelijkheid lijkt ze meer op een olifant welke op paalhakken een legermars uitvoert. Maar hee, ze doet het. 

Daarnaast moet ze , als ze heel eerlijk is, bekennen dat als de keuze zich voordoet tussen een nieuw project starten of schoonmaken, het nieuwe project eigenlijk altijd als winnaar uit de bus komt. Dus heeft ze laatst in een dag een kringloopkrukje omgetoverd tot een waar kunstwerkje. Uiteraard een project dat stukken langer in beslag nam dan tevoren beraamd. Niet alleen het schoonmaken kwam hiermee in het geding, zelfs haar werk bleef liggen. Maar aan het einde van de dag had ze wel het krukje van haar dromen die ze zelfs voor Instagram wist vast te leggen. Hee, denk je nu wellicht, dan heb je toch schoongemaakt? Ja, maar nee. Natuurlijk had ze het hoekje even opgefrist, maar wel door stoffel en duster gewoon met de bezem naar de andere kant van de kamer te dirigeren. Dat telt dus niet.

Maar nu, terwijl ze zeer succesvol met oogkleppen op om de viezigheid buiten te sluiten, even lekker op Instagram aan het scrollen is, wordt ze plots met haar neus bruut tegen de feiten aan gesmeten. Van ontkennen is geen sprake meer. Haar huis is verre van de opgeruimde en schone staat die ze eigenlijk zo graag zou hebben en die altijd op haar foto’s tentoon wordt gespreid. En dit is niet, zoals ze zichzelf inmiddels had wijsgemaakt, zoals het er bij alle Instagrammers aan toe gaat. Want bij die ene perfecte foto staat dat ene zinnetje geschreven: “Ik maakte even snel deze foto tussen het koken door”.