Daar stond hij, één en al jeugdige bravoure gecombineerd met uiterste braafheid. Opschepperig met zijn “Met mij is niets aan de hand” en toch ook uiterst bescheiden tegelijkertijd. Een ongelooflijk irritante combinatie, als je het aan haar vroeg. Net als ze hem de laatste tijd ongelooflijk irritant vond.

Noem het slim, noem het berekenend, noem het uitgekookt, maar ze had inmiddels een heel stappenplan als het ging om veranderingen in huis. Niet zomaar hoor, nee zeker niet. Haar slagingskans tot toestemming voor aanpassingen was met 50% toegenomen. Dat is, of je nu wilt of niet, moeilijk te negeren.

Toen wij zeven jaar geleden in dit huis kwamen wonen, koos ik voor antracietgrijze raamkozijnen. Het leek destijds een goede keuze, passend bij mijn toen nog vrij neutrale interieur. Maar inmiddels is er veel veranderd. Mijn huis heeft kleur gekregen – en het werd tijd dat de kozijnen daarin mee gingen.

Daar zit ze dan, op haar oude, ietwat saaie uitgezakte grijze bank tussen muren, kleuren en meubels die al sinds mensenheugenis (of nou ja, al zeker een paar maanden) niet veranderd lijken. Haar ogen dwalen af naar haar latjeswand, ooit vooruitstrevend en met groots gebaar onthaald. Nu weliswaar niet ontsierend, maar ook weinig vernieuwend of opzienbarend. 

De zin “go big or go home” was in dit geval niet van toepassing, zij was immers al thuis. En toch had ze grootse plannen. Niet haar schuld! Dat wil ze wel even duidelijk vernoemd hebben. Nee, oh nee, het begon namelijk allemaal in een ver verleden met haar man die een grotere tv wilde hebben.

Wat het precies was wist ze niet, wellicht de leeftijd, maar ze kon er de laatste tijd echt niet warm voor draaien. Vroeger wel, vroeger zeker. Ze hoefde hem maar te zien en ze voelde een lichte kriebel in haar buik, haar wangen kregen een rode blos en haar ogen begonnen te stralen. Voor jaren en jaren waren ze zo’n koppel waar anderen enkel met lichte jaloersheid naar konden kijken. Maar tegenwoordig gebeurde er niets, noppes, nada, meer.