Kleur bekennen

Het was een gewone dag in een gewone week in een gewone maand. Het veranderitus-virus dat mij regelmatig ernstig in de greep houdt hield zich rustig vanwege de make over die de kamer van de oudste nog niet zolang geleden had gehad. En we zaten voor de tv, de leukste en ik, terwijl ik ondertussen lekker op insta bezig was.

Ik bekeek de foto’s op mijn tijdlijn, ik liet wat reacties achter, ik gaf hartjes alsof het een lieve lust was en ik besloot een spontane shout out te doen voor sommige kleurrijke accounts die ik bewonder. Tot zover dus precies wat je op een heel gewone dag in een heel gewone week in een heel gewone maand kunt verwachten. 

Een half uur later, ik had mijn telefoon inmiddels weggelegd en was geheel verdiept in de serie van het moment, besloot Elmar zijn dagelijkse “wat heeft ze nou weer op instagram gezet” controle te doen (echt niets is meer privé in dit huishouden lijkt het). Hij leest de begeleidende tekst bij mijn foto, hij bekijkt mijn stories en zegt dan de (nu al) legendarische woorden: “Waarom hebben wij eigenlijk niet meer kleur in huis?”. Er is maar 1 woord om dit te omschrijven jongens en meisjes: Uitlokking. Dit is pure uitlokking in de ergste vorm! 

En whoop, nog voor hij goed en wel beseft had wat hij precies gezegd had had ik mijn eerste kleurstaal al in handen (tip van mij: het belangrijkste bij dit soort momenten is snel handelen voordat er op terug gekomen kan worden). Onrustig gleed mijn blik door de woonkamer op zoek naar mijn eerste project, mijn serie was spontaan vergeten. 

Dat muurtje daar? Nieuwe banken? Misschien toch dat muurtje daar? Tot mijn blik bleef hangen bij het grootste en meest bepalende meubel in ons huis. Het meubel waar ik al 4 jaar een belofte over in te lossen had. Het meubel dat Elmar voor mij bouwde en waarvan ik zei dat ik het zou gaan schilderen maar waar ik na 1,5 laag verf geen geduld meer voor had omdat ik het meubel zo graag ingericht wilde zien. Jawel, onze vakkenkast was perfect als eerste stap tot het aanbrengen van meer kleur hier in huis. 

Voorzichtig polste ik bij Elmar wat hij van dit idee zou vinden. Viel niet tegen, viel zelfs helemaal niet tegen. Je zou zelfs een soort van enthousiasme in zijn reactie kunnen vinden (mits je met een zeer optimistische blik de boel zou bekijken, precies het soort blik wat ik doorgaans graag voor dit soort momenten tevoorschijn tover). 

Dat was dus besloten: de vakkenkast zou het worden. Tijd voor het volgende punt op de agenda: het bepalen van de precieze kleur. Nu is het waarschijnlijk geen geheim meer voor jullie dat ik “een lichte voorkeur” voor blauw heb. Men zou zelfs kunnen zeggen dat de kleur blauw vrij bepalend is voor het beschrijven van onze woning. Erg verrassend is het dan ook niet te noemen dat blauw de eerste kleur was die in mijn hoofd op kwam. Een mooie diepe warme donkere kleur blauw welteverstaan. 

Vol genoegen bestelde ik de volgende dag 5 kleurstalen bij mijn favoriete verf merk. Vier blauwe varianten en iets heel anders, een lila kleur die ik laatst in hun stories voorbij had zien komen en die mij op een vreemde en onverklaarbare manier niet meer los wilde laten. Ik moest even enkele dagen geduld oefenen (niet mijn sterkste punt, zeker niet als het op interieur zaken aankomt) maar toen kon ik los gaan. Ik plakte de kleurstalen op kant 1 van de kast, de warme donkerblauwe kleur die ik als eerste had bedacht won met overmacht. Ik plakte de kleurstalen op de andere kant van de kast, de warme donkerblauwe kleur won, of toch? Ik besloot de kleurstalen te laten zitten om er een nachtje over na te denken. Niet het gewenste effect. Ik raakte meer en meer in twijfel. Wat moest ik doen? Mijn eerste keuze, de betrouwbare het-is-niet-verrassend-maar-je-weet-dat-het-je-bevalt kleur of de onverwachte nieuwkomer die sexy vanaf de kast naar mij lonkte en mij probeerde te overtuigen voor haar te kiezen?

Ik twijfelde en twijfelde. Mijn dromen werden gevuld met kleurkeuzes. Ik vroeg zelfs om raad bij de huisgenoten (had ik weinig aan: 1 voor blauw, 1 voor lila, 1 die het niet wilde zeggen want ik moest “zelf de keuze maken”). Ik vroeg om raad bij mijn volgers (de uitslag van de poll was ongeveer 50% om 50%, schoot ik dus niet veel mee op). De spanning liep op en op, nog nooit had ik zo in tweestrijd gezeten. Tot ik ongeveer een week later eindelijk de knoop doorhakte en de verf bestelde. 

Binnen een uur nadat ik begonnen was met schilderen wist ik weer waarom ik dit klusje al vier jaar uitstelde, jeetje wat een werk! Maar ik zette onvermoeibaar door. Wanden, planken, niets ontkwam aan mijn kwast. Twee dagen en twee lagen verder kon ik “eindelijk” de spullen weer terug op hun plek zetten en tevreden vaststellen “ik heb de juiste keuze gemaakt, de kast heeft er nog nooit zo sexy uitgezien”.