Het begin van het einde

Een ieder die je het zou vragen zou zeggen dat ze een droomrelatie hadden, zijzelf waarschijnlijk nog het hardst. Al 24 jaar deelden ze lief en leed en nog steeds konden ze elkaar verrassen. Hij lachte oprecht om haar grappen, zij lachte oprecht om die van hem. Als je langs hun huis liep, kon je met enige regelmaat ze samen door de keuken zien dansen terwijl hun lippen elkaar zachtjes beroerden. Niets wees erop dat er problemen zouden opdoemen aan de horizon en toch …

Het begon allemaal met een nieuw project dat zich in haar hoofd vormde. En hoewel de trouwe lezer nu wellicht direct invult dat hij genoeg had van die eeuwige nieuwe projecten. Of dat zij wederom hun gezamenlijke bed als plaats beschouwde dit plan uit de doeken te doen (terwijl hij net dacht de doeken van iets heel anders af te halen), was niets van dit alles aan de hand. Sterker nog, hij was direct fan van dit nieuwe plan en hoe kon het ook anders. Het was een beetje raar, grappig en creatief, precies zoals hij haar ook zou omschrijven. Nee, het begin van het einde kwam niet door het nieuwe plan. 

Zonder een vuiltje aan de lucht begon zij dan ook met haar nieuwe project. Ze bezocht alle kringloopwinkels in de buurt (ik zei toch dat het project een beetje raar was?) en speurde marktplaats af net zolang tot ze bij elkaar had wat ze voor ogen had. Hij ondersteunde haar door haar op haar zoektocht te vergezellen, precies zoals een echt droomstel betaamt dus. 

Toen een week of twee later alles wat ze voor ogen had in huis was, ruimde hij een stuk op in de werkplaats en hielp haar met het doormidden zagen van de bij elkaar gesprokkelde tafels om haar daarna de vrije hand te geven om door te werken. Hij ging zelfs met haar mee naar de bouwmarkt toen zij de nieuwe verfkleuren uit ging zoeken en trok alleen een wenkbrauw op toen zij met een spuitbus neon roze verf richting de kassa liep, terwijl zijn binnenste ernstig twijfelde aan deze bizarre beslissing. Zij daarentegen verplaatste zonder mopperen haar spullen toen hij de werkplaats nodig had voor een eigen project en knutselde rustig door in het magazijn. Kortom, het project liep zoals hun huwelijk al decennialang liep: gemoedelijk en met wederzijds vertrouwen. 

En toen was het dé dag. De dag die, als ze er later op terugkeken, als kantelpunt zou worden aangemerkt. Hij begon als ieder ander: ze mopperden wat over het vroege uur terwijl ze de dagelijkse beslommeringen afwerkten. De een smeerde brood, de ander schilde fruit, ze waren net zo’n goed team als alle andere dagen. Met de kinderen op school begonnen ze beiden aan hun werkdag, hij boven op zijn werkplek, zij beneden aan de keukentafel. Rond een uur of 12 zorgde zij dat er een lunch voor hen beiden klaarstond die zij gemoedelijk tezamen nuttigden alvorens ze weer verder gingen met hun werk. Om kwart voor 3 haalde zij de jongste van school om daarna te besluiten dat ze nog wel even door kon werken aan haar project. 

De afgelopen weken had zij haar project vol enthousiasme steeds meer zien uitgroeien tot het eindplaatje dat ze voor ogen had. Het was zeker niet vlekkeloos verlopen maar elk probleem dat ze tegenkwam, had ze op een creatieve manier op kunnen lossen. Ze was blij, blij met de tegenstelling van oud en modern die ze had weten te creëren. Net toen ze de kwast in haar hand had om het geheel een nieuwe laag verf te geven, kwam hij binnen slenteren om haar werk tot nu toe te bewonderen. Met een gepijnigd gezicht bekeek hij haar aan elkaar gelijmde fotolijsten om in zichzelf (als een echte meubelmaker betaamd) te concluderen dat dit bouwwerk nog wel een schroefje kon gebruiken. En voor zij het wist had hij de boormachine in haar bouwwerk gezet en draaide hij een schroef in haar project. Een schroef die de boel uit elkaar zou laten klappen. Letterlijk. Want met een luid gekraak vloog haar antieke fotolijstje aan duigen, net als hun oneindige vertrouwen in elkaar. 

Wat volgde was niet fraai. Haar bouwwerk van fotolijstjes moest ontmanteld en gerepareerd worden. Lijm werd losgetrokken, meer en meer schroeven vonden hun weg in het tot nu toe maagdelijke bouwwerk, verf moest opnieuw worden aangebracht en zij en hij waren plots niet zo gemoedelijk meer. Hij mopperde op haar voor het gebruik van ondeugdelijke materialen en herinnerde haar eraan dat echte meubelmakers met vers hout werken. Zij mopperde op hem over het vernielen van haar bouwwerk en herinnerde hem eraan dat de hele charme van het project kwam uit het feit dat het gemaakt was van kringloop materialen. En terwijl het project steeds meer in oude staat hersteld werd, had hun relatie een pijnlijke splinter opgelopen. Een splinter die hen, elke keer dat zij het project vanaf nu in huis zagen staan, herinnerde aan dat zij alles samen aan konden, behalve klussen dan.