De comfortzone

Ze deed zich een stuk dapperder voor dan ze zich voelde toen ze ja zei tegen iets wat ze eigenlijk niet durfde. Maar ze had zich nou eenmaal voorgenomen zich af en toe buiten haar comfortzone te begeven. Daarom vond ze dat ze geen nee mocht zeggen toen ze voor de tweede keer benaderd werd. De klamme handen, knoop in haar maag en droge mond ontgingen de ander dan ook volkomen.

Je zou zeggen dat je in zes dagen nauwelijks tijd hebt om je zenuwachtig te maken. Zeker als die zes dagen (ook voor het telefoontje al) van top tot teen volgepland waren. Maar zij bewees het tegendeel. Slechts enkele minuten nadat de beltoon had geklonken, lag er een eerste to do list die zich in een razend tempo vulde. 

Met een bijna manische blik in haar ogen bekeek ze haar woning en zichzelf met arendsogen. Kapper, bloemen, nagels, schoonmaken, nog een keer schoonmaken, de lijst werd langer en langer. Het was door de kalmerende werking van haar echtgenoot dat ze niet per direct “nog even” de kwast ter hand nam om eindelijk het houtwerk in de hal te witten. Maar meer dan dat kon ook hij niet bewerkstelligen. 

“Meer dan drie muizenhapjes van haar ontbijt kreeg ze niet weg”

In de dagen die volgden, vloog ze van hot naar her. De extra uren die vanwege de paasdagen op haar pad kwamen, werden met een strikte planning gevuld. Niets uitslapen. Om 8:00 uur ’s morgens stond zij met de wisser klaar de ramen te poetsen. Niets paaseieren zoeken. In plaats daarvan kreeg zij een cursus make-up aanbrengen met uitgebreid stappenplan. Niets lang leve de lol, die to do list moest afgestreept worden en wel nu. 

Zes dagen na het bewuste telefoontje werd zij ruim voor de wekker wakker met een baksteen in haar maag. Ze sprong onder de douche en trok haar nieuwe outfit aan. Ze werkte het hele make up stappenplan af en liep een stuk of 20x van haar woning naar de bedrijfsruimte en terug om alle “overbodige” spullen uit zicht te krijgen. Ze poetste als een bezetene de laatste vuiltjes van de vloer. Ze at drie muizenhapjes van haar ontbijt, meer kreeg ze niet weg, en wachtte toen gespannen tot haar afspraak om 9 uur voor de deur zou staan. 

“Na een matig begin ging het al snel bergafwaarts”

Een vrolijke jonge dame betrad haar woning en zette haar spullen klaar. Zij kon alleen nog maar een zenuwachtig schaapachtig lachje uitbrengen. Een microfoon werd op haar nieuwe blauwe blouse geplaatst, terwijl haar neon roze schoenen heen en weer wipten. Het licht ging aan, de camera ook en de eerste vraag werd op haar afgevuurd. 

Graag zou zij nu aan jullie vertellen wat voor een natuurtalent ze was maar helaas. Ze heeft geleerd niet te mogen liegen. Na een matig begin ging het namelijk snel bergafwaarts. Haar normaal al drukke hoofd maakte nu helemaal overuren! Niet met je handen wriemelen. Je handen niet in je zakken. Help, wat moet ik met mijn handen? Ooh shit, ik had al moeten praten. Wat vroeg ze ook al weer? Nogmaals, ja nogmaals. Deze keer moet ik het echt goed doen! Niet met mijn handen wriemelen. Enzovoorts… Maar ze worstelde zich er doorheen. Het was een opluchting toen de camera haar niet meer nodig had en ze zich concentreerde op haar woning, hetgeen waar zij zich een stuk zekerder over voelde. 

“Aan de keukentafel besloot ze dat dit wel weer genoeg buiten haar comfortzone was geweest”

Vier uur nadat de jonge dame binnen was gekomen, was ze weer alleen. Met hoogrode konen die door haar make up doorscheen, daverende honger en een nieuwsgierigheid die nog heel lang niet bevredigd zou worden. Ze zat aan haar keukentafel en besloot dat dit wel weer genoeg buiten de comfortzone was geweest voor de komende tijd. Pas na de uitzending van Eigen huis en tuin in september hoeft ze weer ja te zeggen. Tenzij?